BİR CENAZE ARDINDA

Bir cenaze görmüştüm, yüz çelenk var ardında,
Ağlıyordum gizlice kimse değil farkında;

Biri yaklaşıp sordu, başın sağ olsun evlat,
Yakınından birimi kimdir bu ölü anlat?

Cenazeye ağlamam benim derdim başkadır,
Şu gördüğün çelenkler bilsen nasıl saçmadır;

Bir gösteriş uğruna şuursuzca yarışan,
Öyle bir zihniyetki etmiş bizi perişan;

İşte ben, bunun için gizli gizli ağlarım,
Öksüz, yetim, kimsesiz yavrulara yanarım;

Milli servet gömülür ölü ile mezara,
İşte böyle uğrarız her gün büyük zarara;

Yurd’da binlerce çocuk dururken sefil ve aç,
Bakılıp okutmağa değilmidirler muhtaç;

Esirgene kurumu sun’i çelenk yaptırsın,
İhtiyacı olanlar kira ile aldırsın;

Çelenk gelirleriyle bu yavrular kalkınır,
Kimsesiz çocukların yaraları sarılır;

Medeniyet bu değil çelenk ile öğünmek,
Medeniyet odur’ki, farkire ver bir ekmek;

Yurda hizmet dilersen yardım eyle fakire,
Okut, doyur onları gömmer para kabire;

Nasıl girdi yurduma bu adatker firenkten,
Nasıl taklit ederiz bunu candan, yürekten;

Bir gösteriş uğruna milyonlarca aç, fakir,
Yaşayan ölüleri nasıl görürü hakir;

Nası sıpar bilemem yüz çelenk bir kabire,
Sevap almak istersen yardım eyle fakire;

Ölen ölmüştür artık onu verdik HÜDAYA,
Onun ihtiyacı var fatihaya duaya.