TUNÇLAŞAN VEYSELE
Gönül aynasından gördüm alemi,
Sazınla anlattın, aşkı, elemi,
Aşıkın sazında mızrap kalemi
Yazdın mızrabınla kara toprağı;
Yumulmuş gözlerin içe dönüktü,
Fani dünyaya ruhun sönüktü,
Erinde geçinde sonun ölümdü,
Sazınla, sözünle kazdın toprağı.
Sen ölmedin Veysel, daim yaşarsın,
Ektiğin tohumlar artık yeşersin,
Milletin kalbinde ölmez esersin,
Dikildi heykelin kara toprağa.